خارج اصول ۴۱ (وضع: حقیقت شرعیه)


خارج اصول ۴۱ (وضع: حقیقت شرعیه)

, ,

موضوع: مباحث الفاظ/وضع /حقیقت شرعیه

خلاصه جلسه گذشته: صحبت در بحث حقیقت شرعیه بود. تعریف حقیقت شرعیه را بیان کردیم.

سؤال: آیا برای تحقق حقیقت شرعیه، نقل به معنای جدید باید در زمان شارع و در استعمالات شارع انجام شود یا نقل در لسان متشرعه نیز موجب تحقق حقیقت شرعیه می‌شود؟

توضیح:صورت اول: پیامبر (ص) پس از مبعوث شدن به رسالت، الفاظی را از معنای لغوی به معنایی جدید نقل می‌دهند و «صلاه» را که به معنای «دعا» بود، به معنای «ارکان مخصوصه» استعمال می‌کنند و می‌فرماید که «صلاه» از این زمان به بعد، به معنای ارکان مخصوصه است.

صورت دوم: شارع مقدس الفاظ را به همراه قرینه در معنای جدید استعمال می‌کند. استعمال در معنای جدید به قدری تکرار می‌شود که دیگر نیازی به ذکر قرینه نخواهد بود و وقتی پیامبر (ص) می‌فرمایند: «صلّوا»، همه می‌فهمند که مقصود پیامبر (ص) نماز است.

صورت سوم: شارع مقدس چند بار لفظ «صلاه» را در معنای جدید استعمال می‌کند و مردم نیز این استعمال را تکرار می‌کنند. یعنی مثلاً پیامبر (ص) ده بار این لفظ را استعمال می‌کند، ولی اصحاب پیامبر (ص) در محاورات روزمره خود هزاران بار این کلمه را تکرار می‌کنند؛ مثلاً می‌گویند: «نمازت را خواندی؟»، «برخیز و نمازت را بخوان» و… . یعنی متشرعه کثرت استعمال را به وجود آورده‌اند نه شارع. آیا این حالت که وضع تعیّنی به خاطر کثرت استعمال متشرعه و شارع محقق شده، حقیقت شرعیه است؟

به نظر ما فرقی ندارد که کثرت استعمال از سوی شارع باشد یا از سوی شارع و متشرعه؛ در هر دو صورت حقیقت شرعیه محقق می‌شود.

مرحوم مشکینی می‌فرماید: «إنّ المراد من الحقیقه الشرعیّه هو ما کان حصول العلقه الوضعیّه مستنداً إلى النبیّ (ص) بالتعیین أو بالتعیّن؛ فلو کانت ثابتهً قبل زمانه فی زمان سائر الأنبیاء (علی نبیّنا و آله و علیهم السلام) أو فی زمانه (ص) و لکن بتعیین غیره أو بکثره استعمال تابعیه أو بالمرکّب من استعماله و استعمال تابعیه، لما کان من الحقیقه الشرعیّه فی شی‌ء»[۱] .

حقیقت شرعیه آن است که علقه وضعیه با تعیین یا تعیّن (کثرت استعمال) مستند به پیامبر (ص) حاصل می‌شود. پس اگر این اتفاق قبل از زمان پیامبر (ص) رخ داده باشد یا در زمان پیامبر (ص) ولی به واسطه وضع تعیینی شخص دیگری یا کثرت استعمال تابعین پیامبر (ص) یا کثرت استعمال مرکب (از استعمال پیامبر (ص) و استعمال تابعین ایشان) محقق شود، حقیقت شرعیه بر آن صدق نمی‌کند. حقیقت شرعیه آن است که کثرت استعمال توسط شارع باشد.

به نظر ما این مورد نیز حقیقت شرعیه است و وضع تعیّنی با کثرت استعمال مرکب (متشرعه و شارع) محقق می‌شود و حقیقت شرعیه بر آن صدق می‌کند.


0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید ؟
در گفتگو ها شرکت کنید!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *